Publieke presentatie dinsdag 3 mei

Dag beste kulakkers,

Met een enthousiaste bende van 16 studenten uit 3bach geneeskunde en 3 begeleiders, zijn wij op maandag 28 maart vertrokken richting de Filipijnen. Deze fantastische ervaring willen wij graag met jullie delen.
Daarom brengen wij op dinsdag 3 mei om 19u30 verslag uit van onze avonturen. Aula A301 wordt voor één avond een waar Filipijns paradijs!

Sana hanggang pagkatapos !!
(voor wie niet zo vloeiend Tagalo spreekt : hopelijk tot dan!)

Snorkelende zebra’s in de Zuid-Chinese Zee

Hallo allemaal! Eerst en vooral willen we jullie bedanken voor het trouw volgen van onze avonturen de afgelopen 3 weken. Dat deze trip een grote variatie aan sociale, culturele en medische elementen bevatte, heeft u ongetwijfeld zelf kunnen vaststellen. Wij kregen de eer de laatste blog te mogen schrijven. Vandaag stond een eerder luchtige activiteit op de planning; dit om de mentaal en fysiek zware dagen in Manila te verteren.

Voor de uitslapers in ons gezelschap, was het deze ochtend met piekende oogjes opstaan toen ze de wekker reeds om half 5 moesten afkloppen. Nog dromend strompelden we de bus in om 5 uur, waarna we de wijze woorden van onze gidsJojitletterlijk opvolgden: “sit back, relax and keep on dreaming”.  Onderweg maakten we een tussenstop om een glimp op te vangen van de vulkaan Taal. Ondanks de nevel die het beeld vertroebelde, konden we de kleine, nog actieve “mastodont” herkennen rijzend uit het Taal meer.

Eens gewekt, ruilden we onze bus in voor 2 houten bootjes, om onze tocht verder te zetten op de Zuid-Chinese Zee. We strandden in een pittoresk, afgelegen resort, Dive and Trek, in de provincie Batangas. Daar kwam de ware toerist in ons naar boven. Gewapend met zwemvliezen, snorkel en duikbril doken we het water in, hetgeen niet voor iedereen een ‘batje’ was (don’tworry mama, het zijn maar schaafwonden!). Wees gerust, we gaan u de gedetailleerde omschrijving van een gigantische en kleurrijke verzameling van vissen en koralen besparen. Wel kunnen we u verzekeren dat het de rit van 5 uur meer dan waard was! Ondanks de vele waarschuwingen voor de blakende zon, ontpopten sommigen van ons zich in het water tot rood-wit gekleurde zebra’s, waarbij je de sporen van zonnecrème nog kon zien staan. Aangezien het einde van de reis nadert, zijn we heel blij dat we ter plaatste verwend werden met de lokale specialiteiten: kip, vis, “adobo” (lees: stoofvlees van varken met gekookte eiren) en rijst.Als vroeg 3uurtje werd een zoete loempia met banaan geserveerd, een echte aanrader! Eenmaal het zilte water van ons afgespoeld was, startten we onze terugreis voor onze laatste nacht in Manilla.

Hoewel dit avontuur voor elk van ons onvergetelijk en soms bijna onwerkelijk was, zullen we ook blij zijn wanneer we ’s avond terug in ons eigen bedje kunnen kruipen. We zullen niet alleen de warmte van de Filipijnen maar ook die van de hechte groep missen.

Bedankt trouwe lezers!

Groetjes Karen en Maud 

Een bewogen dag

Dag iedereen! Hier volgt alweer een spannend verslag van onze belevenissen hier in de Filippijnen. Vandaag begon de dag al zeer vroeg. De drie jongens van de groep, waaronder wijzelf, sliepen op het dak van ons logement. Daardoor werden we zelfs al om 3u ’s morgens bruusk gewekt door een regenbui. De rest stond op om half zes voor een stevig ontbijt.  Een uurtje later vertrokken we met de bus richting het Philippine Orthopedic Center, het enige ziekenhuis van het land dat gespecialiseerd is in orthopedie. In de praktijk gaat dit over het behandelen van botbreuken, aangeboren afwijkingen, botkankers, spier-en peesafwijkingen enzovoort.

Het is een tertiair ziekenhuis, gefinancierd door de overheid waardoor alle patiënten recht hebben op gratis standaard zorg.In totaal kunnen er 700 patiënten opgenomen worden en worden er 1000 patiënten per dag behandeld in het out patiënt department(een soort huisartsconsultaties). Drie vriendelijke artsen gaven ons een rondleiding en heel wat bedside teaching in de verschillende afdelingen. Het viel ons onmiddellijk op dat er veel patiënten dicht opeengepakt bij elkaar verblijven –tot in de gangen.We kregen interessante casussen voorgeschoteld. Zo zagen we op de mannelijke afdeling heel wat verschillende patiënten met een gebroken been dat werd geïmmobiliseerd met een frame met gewichten. Op de spinale afdeling zagen we mensen die gedeeltelijk of volledig verlamd waren. Het was confronterend om te zien dat heel wat van hen geen toekomstperspectieven meer hadden. Veel patiënten hebben geen geld om de operatie te betalen, voor anderen was er gewoon geen oplossing. Een van de begeleidende artsen vertelde ons dat ze voldoening kreeg om net voor deze patiënten te zorgen, ook al kon ze nodige behandeling niet toepassen.

Over het algemeen zijn er drie soorten patiënten; sommige zijn verzekerd via PhilHealth, de nationale ziekteverzekering. Dit is niet evident voor de meeste mensen omdat dit niet goedkoop is. Een andere groep staat volledig in voor zijn eigen kosten en kan een privékamer betalen. Als laatste zijn er de zogenaamde charitypatients, patiënten die verzorgd worden op kosten van de staat. Deze patiënten moeten wel de medicatie en materialen gebruikt bij de operatie betalen, wat vaak veel te duur is voor deze mensen. Hierdoor moeten patiënten soms maanden wachten vooraleer hun operatie kan doorgaan. Zo gebeurt het dat iemand binnenkomt met een beenbreuk, en niet snel genoeg geopereerd kan worden. Het been wordt in de juiste positie gezet om te helen, maar door natuurlijke heling kan het been misvormd terug aan elkaar groeien. De patiënt wordt dan met deze permanente misvormingen naar huis gestuurd, omdat het niet meer gecorrigeerd kan worden. Bij de twee andere groepen zijn de vertragende factoren vooral het opmaken van de operatieplanning – erzijn slechts 18 operaties per dag. Ook het bestellen van de juiste protheses kost veel tijd waardoor de patiënten gemiddeld enkele dagen na opname moeten wachten voor hun operatie kan doorgaan. 
Daarna bezochten we het operatiekwartier waar we in groepjes van 4 een rondleiding kregen. In alle 7 de operatiezalen waren de chirurgen druk bezig. Doordat de meeste operaties zo ingewikkeld zijn duren deze gemiddeld 2 tot 5 u. 

Onze rondleiding eindigde met een bezoek aan de werkplaats van het ziekenhuis waar protheses gemaakt werden voor de patiënten die een amputatie hebben ondergaan. Hier worden ook ondersteunende apparaten gemaakt voor kinderen met rugafwijkingen.

’s Middags gingen we op bezoek bij zuster Roos, een Vlaamse zuster die woont bij een school en vroeger kinesiste was in het orthopedisch ziekenhuis. Hier was een lekkere warme maaltijd voorzien. Deze interessante zuster had nog heel wat te vertellen tijdens het middagmaal; onder andere over House Without Steps en Tala die we de vorige dag bezochten.

In de namiddag bezochten we Tondo, een van de armste (sloppen)wijken van Manila. Vooraf bezorgden onze begeleiders ons hierover een artikel waaruit bleek dat hier veel criminaliteit is. Al tijdens de busrit zagen we de opeenstapeling van huizen opgebouwd uit golfplaten, kleine muurtjes en andere vindingrijke materialen, waardoor het een echte sloppenwijk was. Tussen deze ‘huisjes’ waren dunne steegjes waar veel mensen rondliepen.
In deze wijk bezochten we het ziekenhuis TondoMedical Center. Op de afdeling pediatrie zagen we verschillende gevallen van dengue en pneumonie. Opvallend was dat er opnieuw veel patiënten in één kamer lagen, soms zelfs 10. Op de afdeling chirurgie was dit probleem nog groter; hier was er zelfs maar één arts aanwezig voor de dertig patiënten. Uit de casussen die men ons toonde en vertelde bleek dat Tondo wel degelijk een gevaarlijke buurt is: we zagen meerdere patiënten met messteken en kogelwonden.

Als laatste kregen we van de vakbondsleidster wat uitleg over hun rol in het gezondheidssysteem. Blijkbaar zijn niet alleen Belgen goed in staken: eind vorig jaar hebben ze voorkomen dat het orthopedisch ziekenhuis geprivatiseerd werd door de parking te bezetten. (deze staking werd georganiseerd nadat er reeds veel overleg en discussies gebeurd waren). Het is namelijk belangrijk dat het ziekenhuis in handen van de overheid blijft omdat het dan veel toegankelijker – en dus goedkoper – isvoor de patiënten. Aangezien dit ziekenhuis (orthopedics) het enige van zijn soort is in de Filipijnen, zouden heel wat mensen uit de boot vallen indien de prijs duurder werd.

’s Avonds sloten we, zoals gewoonlijk, af met wat gezelschapsspelletjes.

Tot binnenkort!

Tim en Koenraad

Bericht ivm de terugreis: we landen zaterdag 16 april om 14u in Zaventem ipv 7u

De grens voorbij

Dat het leven in de Filipijnen soms hard kan zijn, wisten we al langer. Vandaag echter werden we hier van pijnlijk dichtbij mee geconfronteerd.

De eerste kwetsbare groep zagen we in een centrum voor tewerkstelling van werklozen, waar schriftjes met de hand ingebonden werden. We mochten aan den lijve ondervinden dat dit een heel eentonig, langdradig werk is, dat desondanks alertheid vereist. Er was een schril contrast tussen enerzijds de hartelijke ontvangst samen met het overvloedige menu dat we voorgeschoteld kregen (verse kokosnoten, gefrituurde bakbananen en maniok met kokos) en anderzijds de erbarmelijke werkomstandigheden (kinderen helpen hun ouders, in een krappe, warme ruimte) en dit alles voor een hongersloon (1 tot 1,5 euro per dag, wat neerkomt op 2,5% van de eigenlijke verkoopprijs).

Vervolgens werden we begeleid naar Tala (het Filipijnse woord voor ster, een teken van hoop), dat opgericht werd om melaatsen te helpen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om de gemeenschap af te schermen van de lepra-patiënten, omdat deze besmettelijke ziekte toen nog dodelijk was . Hoewel er nu een volledige behandeling voor lepra bestaat, lijden de zieken tot op de dag van vandaag aan de stigmatisering en isolering die nu nog steeds bestaan. We kregen de kans om een gesprek te voeren met een aantal patiënten. ‘Zwetend als otters’ (we droegen onze doktersjas) gingen we de conversatie aan en dankzij de vertaling van de Filipina Sharon begrepen we dat eerder vernoemd isolement nog steeds zwaar doorweegt. De reële angst voor verstoting zorgt voor verscheurde familiebanden, en dit soms zelfs op vraag van de patiënt zelf.
Father Pol Foulon, een Belgische missionaris, was hier een belangrijke spilfiguur en dat horen we in de verhalen en getuigenissen. Daarnaast zorgde hij voor onderdak voor lepra-patiënten en hun familie. Hier zijn de mensen hem nog steeds enorm dankbaar voor.
Ter compensatie van de verloren kostwinner, maken familieleden van melaatsen kleurrijke poppen van sprookjesfiguren. Deze worden verkocht in een aanpalend winkeltje om wat geld in het laatje te brengen.

Na deze interessante rondleiding en ‘exposure’ gingen we naar Payatas, letterlijk aan de rand van Manila.
Onder het motto ‘There is money in waste’ proberen maar liefst 500.000 mensen te (over)leven op een vuilnisbelt. Geld verdienen ze door het verzamelen, verwerken en doorverkopen van afval.
Na een boeiende introductie kregen we een rondleiding in een doolhof van benauwend smalle steegjes. Stappend op een tapijt van afval maakten we kennis met de bewoners. Hierbij waren de talrijke balpennen, ballonnen en lanyards een escalerend succes. Het viel ons op hoe vrolijk iedereen daar door het leven gaat, waarbij afval geen last maar een noodzaak is.
Naast alles wat we zagen, zal ook de indringende, zure geur die overheerst in een verzengende warmte (36 graden!), zal ons bijblijven. 

De hier veelgebruikte toeristische slogan ‘It is more fun in the Philippines’ geldt helaas niet voor iedereen.

Groetjes
Amber en Karen

Een trapje meer of minder

Na een iets wat warmere nacht dan verwacht, stonden we klaar voor een trip door Manila. Deze keer konden we allemaal samen in een grote bus met de nodige sfeer vertrekken voor een tocht van 20 km waar we een tweetal uur over hebben gereden. Het moto van onze begeleider is: “sit back, relax and enjoy”. Dit hebben we kunnen waarmaken met voor sommigen een film, anderen een dutje, of naar buiten kijken.

Onze eerste stop vond plaats bij een kerk, basilika ng nazareno. Ieder uur vindt hier een nieuwe mis plaats. Wat ons opviel was dat de kerk bijna vol zat. Na een bezoekje in deze kerk, trokken we door de plaatselijk kraampjes met fruit, vis, schoenen, kleren, … Na een uurtje bakken en braden waren we opgelucht dat we de frisse bus in konden (airco!). Net voor we opstapten ontdekten we dat het asfalt onder onze voeten aan het gesmolten was.

We reden het oude stadsgedeelte, Intramuros, binnen. Hier bezochten we het Fort Santiago. Dit werd gebouwd in 17^e eeuw door de Spanjaarden die  de Filipijnen lange tijd hebben gekoloniseerd. We kregen even de tijd om rond te wandelen en enkele onder ons kochten een lokaal souvenirtje. (rarara voor wie? J). Met grommende buiken stapten we een restaurant binnen, waar we heerlijk (en genoeg!) gegeten hebben.

Tijd voor een middagdutje: “sit back, relax and sleep”. Na een kleine 2 uren kwamen aan in Tahanang Walang Hagdanan, House Without Steps, een soort beschutte werkplaats voor mensen met fysieke beperking. Dit project werd opgericht door een Belgische non in 1973 en is geïnspireerd op een gelijkaardig project in Australië. Jammer genoeg wordt dit project niet ondersteund door de regering en halen ze hun inkomsten uit de verkoop van hun producten en fondsen voor een groot deel afkomstig uit het buitenland. Deze informatie werd ons gegeven tijdens een enthousiaste uitleg  door een man met musculaire dystrofie (progressieve spierzwakte). In House Without Steps werken er 400 mensen, waarvan 75% met een fysieke beperking. De anderen helpen deze mensen in het werk en het transport van hun producten. Er zijn 4 verschillende departementen: hout, metaal, ecobags (zakken gemaakt uit gerecycleerd materiaal om te winkelen)  en het inpakken van medicatie. Na enkele vragen kregen we een rondleiding langs deze werkplaatsen. Het is adembenemend hoe deze mensen met veel enthousiasme prachtige stukken afleveren. We zagen onder andere hoe ze rolstoelen, houten spelborden, tricycles, stoelen,… maken. We spraken met enkele personen, o.a. een leerkracht die aan kinderen met een fysieke beperking les geeft. In 2012 nam ze deel aan een atletieknummer op de Paralympics in Londen. Sport wordt gestimuleerd in house without steps: er wordt aan basketbal, badminton, volleybal gedaan. Na deze boeiende rondleiding hadden we allemaal veel bewondering voor dit prachtige project en hebben we als steun het souvenirwinkeltje leeggeroofd (we hebben wel betaald J). Bij thuiskomst kunnen jullie ook hun knap werk bewonderen. 

Om in vorm te blijven wandelden we met z’n allen de vele trappen naar ons verblijf op de top van een heuvel. Éénmaal boven konden we de dag vaarwel zeggen met een kleurrijke zonsondergang.

Dikke zoen en tot morgen!

Iris M en Charlotte VH

Manila!

Na een verkwikkende nachtrust (met airco op de kamers) verscheen iedereen beetje bij beetje aan de ontbijttafel. Terwijl sommigen vertelden hoe ze van dit nachtje uitslapen hadden genoten, waren anderen al opnieuw aan het wegdromen bij het prachtig uitzicht over Manila dat we hebben vanop het terras. 

Terwijl de temperaturen hier al serieus begonnen op te lopen (lees: 2 verdiepingen trappen is een hele inspanning), verzamelden we aan onze vans voor ons eerste avontuur in Manila. Korte rit? Manila is een grote stad (groter dan West-Vlaanderen) met heel wat inwoners (meer dan in België). De duur van een ritje is hier afhankelijk van het verkeer maar deze morgen hadden we geluk.

We reden naar Manila North Green Park Cemetery, één van de grote kerkhoven van Manila, die sommigen van jullie zullen herkennen uit de documentaire ‘beroepen zonder grenzen’ op één. Dit kerkhof is bijzonder omdat het eigenlijk eerder een dorp in de stad lijkt. Mensen wonen er op de graven en in de mausolea van overledenen van hun familie maar veelal zijn het graven van onbekenden. Er zijn heuse straten met straatnamen, winkeltjes en spelende kinderen tussen de graven.
We leerden er een meisje kennen, die er op vakantie was bij haar familie. Het was een enthousiaste 10-jarige die al heel graag wegdroomde bij haar toekomst. Ooit wil ze de president van de Filipijnen worden. Onder het motto ‘iedereen heeft een talent’ toonde ze ons haar zangtalent en vroeg ze ook aan ons om onze talenten te tonen. Hierna werd er ook eventjes gedanst, gezongen en geturnd. Je zou al snel vergeten dat we op een kerkhof waren.  We wilden ook nog de ‘armere’ graven bezoeken, die in een soort van appartementsblok gebouwd worden, maar kregen geen toestemming.


Na ons bezoek zochten we de koelte op in de vans. De chauffeurs brachten ons naar een gezellig park in Manila. In de schaduw van de bomen picknickten we en genoten de meesten van een  verkoelend ijsje. 

Onze laatste stop van de dag was Loyola Memorial Park. Dit kerkhof was erg verschillend van het vorige. Het was eerder een grote grasvlakte met heel wat gedenkstenen in de grond. De plaats leek ons meer sereen dan het andere kerkhof. Hier waren we ook getuige van enkele begrafenisplechtigheden. Vervolgens keerden we terug naar ons mooie verblijfplaats om nog wat verder te acclimatiseren aan de hoge temperaturen (36°C!) waar een deel van de groep studeerde, het andere deel een spel speelde of gewoon uitrustte. We genoten met zijn allen van een prachtige zonsondergang vanop het dak van Maryhill.

Morgen beloofd een drukke dag te worden met bezoeken aan het historische centrum en House without steps. 

Salamat voor het lezen van de blog!

Nele en Lore